Wieczność zajęło mi opublikowanie kolejnego wpisu, ale nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Nieustane poprawianie treści posta, częste zmiany zdania dotyczące jego tematu, próba napisania tekstu idealnego... To tylko kilka przykładów ciemnej strony bycia perfekcjonistą. Właśnie tym tematem chcę się z Wami dzisiaj podzielić.
Czy znacie tą wewnętrzną potrzebę dążenia do ideału, bycia we wszystkim najlepszym? Praca, dom, hobby, wszystko musi być idealne. Idealnie posprzątane mieszkanie, zlew wytarty zawsze do sucha, wszystkie zadania powierzone przez szefa wykonane od początku do końca perfekcyjnie, bez najmniejszego potknięcia, zawsze idealnie wykonany makijaż oraz dobrany strój...
Perfekcjonista to osoba poukładana i zorganizowana. Prezentuje się jak najlepiej, jak potrafi oraz stara się idealnie odgrywać swoje życiowe i zawodowe role. Perfekcjonista jest osobą, która jest we wszystkim najlepsza i która sama bezbłędnie robi wszystko, co trzeba i tylko wtedy ma pewność i czyste sumienie. Choć taka osoba chciałaby zrobić wszystko sama, niestety musi żyć pośród niedoskonałych ludzi. Tych, którzy się spóźniają, są niedokładni, nie przykładają wagi do tego, co robią. Wolą coś zrobić szybciej, aby móc zająć się czymś innym, być może przyjemniejszym. Perfekcjonista nigdy by sobie na to nie pozwolił. Dla niego 99%, to tyle samo co okrągłe zero.
W związku z tym perfekcjonista postrzegany jest przez innych ludzi w kategoriach takich cech jak: uporządkowanie, dyscyplina, rzetelność i niezawodność. Z drugiej strony perfekcjonizm łączy się z: krytycyzmem, lękiem, brakiem spontaniczności, elastyczności i dystansu. Perfekcjonista niejednokrotnie nie jest zadowolony ze swoich działań, a każde potknięcie postrzega w kategoriach porażki.
Analizując wszystkie charakterystyczne cechy perfekcjonisty, osobiści zaczęłam zastanawiać się czy bycie perfekcjonistą może napawać nas dumą, czy przysparzać dodatkowo problemu. Obecnie jest on pojmowany raczej jako wieloaspektowy fenomen, którego niektóre aspekty są pozytywne, a inne wręcz przeciwnie. Staje się również problemem, gdy człowiek zaczyna czuć się z jego powodu nieszczęśliwy i niezadowolony z siebie. Nieustanne obwinianie siebie za małe potknięcia, brak dystansu, czy nieustanna samokrytyka może doprowadzić nawet do pojawienia się zaburzeń psychicznych (kompulsywno-obsesyjnych, depresji, zaburzeń odżywiania i osobowości).
Należy pamiętać, że perfekcjonizm jest cechą pozytywną, gdy potrafisz czerpać satysfakcję z dążenia do doskonałości, potrafiąc jednocześnie rozpoznać i zaakceptować indywidualne granice. Gdy zaczynasz mieć nierealistyczne oczekiwania w stosunku do siebie oraz innych osób i nigdy nie jesteś w pełni usatysfakcjonowany swoimi osiągnięciami, wówczas reprezentujesz typ negatywnego perfekcjonisty. Jeśli jesteś drugim typem perfekcjonisty, Twoje cechy przyczyniają się do braku zdecydowania, problemu z podjęciem decyzji oraz nadmiernego krytycyzmu.
Ja niestety mogę przyznać się do tego, że mam tendencję do wpadania raczej w wir tego negatywnego perfekcjonizmu, stąd też mój wpis :)
Najważniejsze, żeby uświadomić sobie problem i rozpocząć pracę nad sobą oraz cechami, które bardziej pogarszają komfort życia, zamiast go poprawiać. Ja już swoją wewnętrzną walkę rozpoczęłam, czego dowodem jest również ten wpis :)
Jeśli macie jakieś pytania lub uwagi, zapraszam do kontaktu.
Pozdrawiam.
